Είμαι σοβαρός άνθρωπος!

"Κορμί ατέλειωτο, σκληρή η μοναξιά"...

Αυτή η φράση μου 'ρχετε στο μυαλό. Μάλλον θα 'ναι κλεμμένη από κανά στίχο τραγουδιού, μόνο που δεν μπορώ να θυμηθώ το τραγούδι. Υπάρχει και μια υποψία να έχω παραποιήσει λίγο τον στίχο, γιατί τώρα που τον ξανακοιτάω δεν μου βγάζει και πολύ νόημα. Είναι πράγματι περίεργο πως αυτό το κεφάλι που κουβαλώ στους ώμους μου παίρνει κάτι από τη μνήμη, κάτι από κείνους τους απάτητους χώρους του ασυνειδήτου και φτιάχνει πραγματάκια.

Ε, ναι λοιπόν, "κορμί ατέλειωτο, σκληρή η μοναξιά" και το κρεβάτι μόνο του γυρεύει σαματά! Βρε μπας και έπρεπε να γίνω στιχουργός λαϊκών ασμάτων, να τραγουδάει όλη η κοινότητα των φορτηγατζήδων το όνομά μου; Δεν είναι κακή ιδέα! Ανάθεμα τη σοβαροφανή ανατροφή μου, που μου υπαγορεύει, πλέον υποσυνείδητα, τι είναι το σωστό και τι το λάθος.

Εδώ που τα λέμε ποτέ δεν κατάλαβα ποια είναι η διαφορά του ασυνείδητου και του υποσυνείδητου. Αν ξέρει κανείς, παρακαλώ ελεήστε!

Τώρα καθίστε μια στιγμή να δω τι βιντεάκι από το youtube πρέπει να ποστάρω. Μισό λεπτό...

Α, ωραία. Λοιπόν το πρώτο πάει για το "κορμί" και το δεύτερο για τη "μοναξιά".

Καλή θέαση μπλογκανθρωπάκια μου!

Σας αγαπώ αποβλακωμενούλια μου!

Γεια!