Είπα και 'γω να γκρινιάξω...

Σήμερα, είναι μια απλή μέρα. Γιορτάζει ο Χρυσόστομος. Χρόνια πολλά Χρυσόστομε, να τα εκατοστήσεις! Άυριο όμως είναι η Παγκόσμια ημέρα κατά του διαβήτη. Αναρρώνοντας από το πάρτυ στο φίλο μας τον Χρυσόστομο, μπορούμε να ξοδέψουμε και λίγη ώρα αναλογιζόμενοι τους ανθρώπους σε αυτή την χώρα που πάσχουν από αυτή την ασθένεια.

Είπα να σας θυμίσω κάποια πράγματα, αν και δεν ήταν αυτός ο αρχικός μου σκοπός. Με τόσα που γίνονται, όχι μόνο στο φτωχό πλην τίμιο καλυβάκι μας, αλλά και σε όλη την υφήλιο, επιθυμούσα ομολογουμένως να κάνω κάποιο σχολιασμό. Αυτό που διαπίστωσα όμως ήταν ότι απλά θα εξωτερίκευα μια ακμαίουσα απελπισία. Δεν θα έλεγα τίποτα καινούριο.Όλοι είμαστε αρκετά έξυπνοι και εκπαιδευμένοι πια, για να γνωρίζουμε πολύ καλά τι γίνεται. Απλά θα προσέθετα λίγη ακόμη γκρίνια. Επειδή όμως σε αντίθεση με πάρα πολλούς δεν αντέχω άλλο αυτήν, την μίζερη και γεμάτη απελπισία διάθεση των περισσοτέρων, όχι αδικαιολόγητη, είπα να μιλήσω περί ανέμων και υδάτων. Έτσι "περί ανέμων", σήμερα γιορτάζει ο Χρυσόστομος και "περί υδάτων" αύριο είναι η Παγκόσμια Ημέρα "κατά του Διαβήτη" ή σκέτο "του Διαβήτη". Συγνώμη σε όσους φέρουν το όνομα Χρυσόστομος και σε όσους πάσχουν από διαβήτη. Δεν υποτιμώ κανένα από τα δύο.

Από φωνές κατακραυγής και απελπισίας έχω μπουχτίσει. Καταντάει πια ενοχλητικό και ψυχοφθόρο όταν δεν βλέπεις τίποτα να στεριώνει σε αυτόν τον τόπο. 'Ο,τι να 'ναι! Και δεν μπορώ να αρνηθώ την συνυπευθυνότητα, του απλού κόσμου να το πω, του "έκλογικού σώματος" να το πω, δεν ξέρω. Ώρες ώρες έχω την πεποίθηση ότι μεγάλη μερίδα αυτής της χώρας, άσχετα με το πόσο λέει ότι επιθυμεί σημαντικές αλλαγές, στην πραγματικότητα το μόνο που θέλει είναι να διατηρηθούν οι θεσμοί που προστατεύουν τις βολευτικές διαδικασίες αυτού και της οικογενείας του. Η υποκρισία μας έχει πάρει διαστάσεις κακοφορμίζουσας πληγής. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι το γνωρίζουμε. Δεν δέχομαι ανήμερα του Αγίου Χρυσοστόμου και παραμονή της Παγκόσμιας Ημέρας κατά του Διαβήτη να δηλώσει κανένας άγνοια και άρνηση ευθυνών για τα χάλια μας.

Μέσα σε όλα αυτά η μουσική παραμένει γιατρικό. Σας αφιερώνω ένα τραγούδι από τους Χειμερινούς Κολυμβητές. Ένας από τους πιο ιδιαίτερους ήχους που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια από τον ελληνικό χώρο. Είμαι σίγουρος ότι το έχετε αγαπήσει ήδη.

Λοιπόν Παίδες, καλή ακρόαση! Και χαλαρώστε, τα χειρότερα έρχονται και αυτό είναι κάτι που μπορούμε να το υποσχεθούμε στον εαυτό μας.

Γεια!




Το πολλαπλό σου είδωλο - Χειμερινοί Κολυμβητές
(στίχοι, μουσική και πρώτη εκτέλεση : Αργύρης Μπακιρτζής)

Συχνάζεις στο "Μικρό καφέ"
κι εγώ στη Μυροβόλο
έτσι που όσο κι αν θέλουμε
ποτές δε θα ιδωθούμε

Εγώ ξυπνάω απ' τις εφτά
κι εσύ το μεσημέρι
κι όταν τινάζω τα χαλιά
στο βόλεϊ πάντα τρέχεις

Στην παμπ πηγαίνεις στις εννιά
κι εγώ έντεκα με μία
έτσι που όσο κι αν θέλουμε
ποτές δε θα ιδωθούμε

Μα πού θα πάει ο καιρός
κι οι βουρλισμένοι χρόνοι
θε να 'ρθει κάποιο σούρουπο
ξανά ν' ανταμωθούμε


Υ.Γ. 1 : Τώρα που το ξαναβλέπω, δεν είναι τόσο άσχετο το τραγούδι με αυτά που λέγαμε. Δεν νομίζετε;

Υ.Γ. 2 : Η ανταπόκρισή μου στο μπλογκοπαίχνιδο "7 αλήθειες" θα έρθει στο άμεσο μέλλον. Αναμείνατε...