Είπα και 'γω να γκρινιάξω...

Σήμερα, είναι μια απλή μέρα. Γιορτάζει ο Χρυσόστομος. Χρόνια πολλά Χρυσόστομε, να τα εκατοστήσεις! Άυριο όμως είναι η Παγκόσμια ημέρα κατά του διαβήτη. Αναρρώνοντας από το πάρτυ στο φίλο μας τον Χρυσόστομο, μπορούμε να ξοδέψουμε και λίγη ώρα αναλογιζόμενοι τους ανθρώπους σε αυτή την χώρα που πάσχουν από αυτή την ασθένεια.

Είπα να σας θυμίσω κάποια πράγματα, αν και δεν ήταν αυτός ο αρχικός μου σκοπός. Με τόσα που γίνονται, όχι μόνο στο φτωχό πλην τίμιο καλυβάκι μας, αλλά και σε όλη την υφήλιο, επιθυμούσα ομολογουμένως να κάνω κάποιο σχολιασμό. Αυτό που διαπίστωσα όμως ήταν ότι απλά θα εξωτερίκευα μια ακμαίουσα απελπισία. Δεν θα έλεγα τίποτα καινούριο.Όλοι είμαστε αρκετά έξυπνοι και εκπαιδευμένοι πια, για να γνωρίζουμε πολύ καλά τι γίνεται. Απλά θα προσέθετα λίγη ακόμη γκρίνια. Επειδή όμως σε αντίθεση με πάρα πολλούς δεν αντέχω άλλο αυτήν, την μίζερη και γεμάτη απελπισία διάθεση των περισσοτέρων, όχι αδικαιολόγητη, είπα να μιλήσω περί ανέμων και υδάτων. Έτσι "περί ανέμων", σήμερα γιορτάζει ο Χρυσόστομος και "περί υδάτων" αύριο είναι η Παγκόσμια Ημέρα "κατά του Διαβήτη" ή σκέτο "του Διαβήτη". Συγνώμη σε όσους φέρουν το όνομα Χρυσόστομος και σε όσους πάσχουν από διαβήτη. Δεν υποτιμώ κανένα από τα δύο.

Από φωνές κατακραυγής και απελπισίας έχω μπουχτίσει. Καταντάει πια ενοχλητικό και ψυχοφθόρο όταν δεν βλέπεις τίποτα να στεριώνει σε αυτόν τον τόπο. 'Ο,τι να 'ναι! Και δεν μπορώ να αρνηθώ την συνυπευθυνότητα, του απλού κόσμου να το πω, του "έκλογικού σώματος" να το πω, δεν ξέρω. Ώρες ώρες έχω την πεποίθηση ότι μεγάλη μερίδα αυτής της χώρας, άσχετα με το πόσο λέει ότι επιθυμεί σημαντικές αλλαγές, στην πραγματικότητα το μόνο που θέλει είναι να διατηρηθούν οι θεσμοί που προστατεύουν τις βολευτικές διαδικασίες αυτού και της οικογενείας του. Η υποκρισία μας έχει πάρει διαστάσεις κακοφορμίζουσας πληγής. Και το χειρότερο από όλα είναι ότι το γνωρίζουμε. Δεν δέχομαι ανήμερα του Αγίου Χρυσοστόμου και παραμονή της Παγκόσμιας Ημέρας κατά του Διαβήτη να δηλώσει κανένας άγνοια και άρνηση ευθυνών για τα χάλια μας.

Μέσα σε όλα αυτά η μουσική παραμένει γιατρικό. Σας αφιερώνω ένα τραγούδι από τους Χειμερινούς Κολυμβητές. Ένας από τους πιο ιδιαίτερους ήχους που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια από τον ελληνικό χώρο. Είμαι σίγουρος ότι το έχετε αγαπήσει ήδη.

Λοιπόν Παίδες, καλή ακρόαση! Και χαλαρώστε, τα χειρότερα έρχονται και αυτό είναι κάτι που μπορούμε να το υποσχεθούμε στον εαυτό μας.

Γεια!




Το πολλαπλό σου είδωλο - Χειμερινοί Κολυμβητές
(στίχοι, μουσική και πρώτη εκτέλεση : Αργύρης Μπακιρτζής)

Συχνάζεις στο "Μικρό καφέ"
κι εγώ στη Μυροβόλο
έτσι που όσο κι αν θέλουμε
ποτές δε θα ιδωθούμε

Εγώ ξυπνάω απ' τις εφτά
κι εσύ το μεσημέρι
κι όταν τινάζω τα χαλιά
στο βόλεϊ πάντα τρέχεις

Στην παμπ πηγαίνεις στις εννιά
κι εγώ έντεκα με μία
έτσι που όσο κι αν θέλουμε
ποτές δε θα ιδωθούμε

Μα πού θα πάει ο καιρός
κι οι βουρλισμένοι χρόνοι
θε να 'ρθει κάποιο σούρουπο
ξανά ν' ανταμωθούμε


Υ.Γ. 1 : Τώρα που το ξαναβλέπω, δεν είναι τόσο άσχετο το τραγούδι με αυτά που λέγαμε. Δεν νομίζετε;

Υ.Γ. 2 : Η ανταπόκρισή μου στο μπλογκοπαίχνιδο "7 αλήθειες" θα έρθει στο άμεσο μέλλον. Αναμείνατε...

"One will spread our ashes round the yard"

Ένα όμορφο βιντεοκλιπάκι, που από την πρώτη στιγμή αγκιστρώθηκα πάνω του. Το είδα τρεις-τεσσερις φορές απανωτές. Διάφορες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου. Αν και στην αρχή με μελαγχόλησε λίγο, στην τρίτη φορά που το είδα, στην τελευταία σκηνή με τα χρυσόψαρα στη γυάλα, έσκασε ένα αυθόρμητο χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Μετά από αυτό μπορώ να κοιμηθώ πιο ανάλαφρος.

Δεν ξέρω τι επίδραση θα έχει εσάς. Το αναρτώ με την πρόθεση να σκάσει ένα χαμόγελο σε όσα μελαγχολικά προσωπάκια με διαβάζουν και να κοιμηθούν πιο ανάλαφρα.

Θα το πετύχω άραγε;

Καλή ακρόαση παίδες!

Γεια!



Iron and Wine - Naked as we came

She says "wake up, it's no use pretending"
I'll keep stealing, breathing her.
Birds are leaving over autumn's ending
One of us will die inside these arms
Eyes wide open, naked as we came
One will spread our ashes 'round the yard

She says "If I leave before you, darling
Don't you waste me in the ground"
I lay smiling like our sleeping children
One of us will die inside these arms
Eyes wide open, naked as we came
One will spread our ashes round the yard

Έτσι εξηγούνται όλα...

Πόσοι άραγε θα φύγουν και φέτος; Πόσοι ήδη έφυγαν, και πόσοι προγραμματίζουν να φύγουν; Που τους βάζεις και αυτούς που δεν θα αντέξουν άλλο, θα σιχτιρίσουν τους πάντες και θα την κάνουν; Τα τελευταία χρόνια όλοι αυτοί, λένε ότι ανέρχονται στους 500.000. Δεν είναι και πολλοί έτσι δεν είναι; Μπρος στα 10 εκατομμύρια, τι να σου κάνει μισό εκαταμμυριάκι; Η ελληνική κοινότητα, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Τα άξια μέλη της, συνεχιστές ενός ένδοξου παρελθόντος, φέροντες ένα σπάνιο γονιδίωμα που τους κάνει να ξεχωρίζουν και να διαπρέπουν σε ο,τιδήποτε καταπιάνονται, δεν πτοούνται από μία τέτοιου είδους διαρροή. Έτσι δεν είναι Ελληνάρες μου!!!

Τι γίνεται ρε παιδί μου; Αναρωτιέμαι, αν αυτό το νούμερο ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Και σκέφτομαι, ως ένας μέσος νους, ότι αυτό το γεγονός εξηγεί πολλά πράγματα. Εξηγεί μια καθημερινότητα δυσκοίλια και ασθμαίνουσα που έχει βρωμίσει τον τόπο από την σαπίλα της. Εξηγεί το πως κατάντησα να γίνω μπαλάκι ανάμεσα στον Κωστάκη και τον Γιωργάκη. Έρμαιο δημοσκοπήσεων, σαν χάνος να χάνομαι ανάμεσα στα 2.2%, 1.8%, 0.2%, 0.1%. Μα ποιος άλλος πολίτης άλλης χώρας βιώνει τέτοιες κοσμοϊστορικές αλλαγές. Εξηγεί όλη τη λιμαδούρα του δημοσίου που έχει το θράσος να σε κοιτάει και με υφάκι αν τους υπενθυμίσεις ότι οφείλουν να σε εξυπηρετήσουν. Εξηγεί το μαύρο μας το χάλι με λίγα λόγια.

Αν ό,τι καλύτερο έχουμε δραπετεύει άρων-άρων από αυτή την καλύβα, και μέσα παραμένει η ανημποριά και τα εδραιωμένα συμφέροντα, ε, τι άλλο χρειάζεται για να κατανοήσεις την κατάντια σου;

Εξάγουμε καθημερινά την ελπίδα μας για ένα καλύτερο μέλλον, και βαυκαλιζόμαστε, με όλη αυτή τη λυματολάσπη που συσσωρεύουμε σ’ αυτή τη μιας πιθαμής γη, ένα καλύτερο αύριο. Αρχ#$%@!!! Και συγνώμη για την έκφραση. Δεν μπορώ, φόρτωσα, σαββατιάτικα. Σας αφήνω, ανοίγω παράθυρα, πατζούρια, βάζω δυνατά τη μουσική και πάω να ξεχαστώ με χάδια και φιλιά κάτω από ένα βαρύ ζεστό πάπλωμα. Μην πάει χαμένη τέτοια μέρα! Δεν θα κάτσω να σκάσω κιόλας!

Λοιπόν παίδες, όποιος μπορεί, δραπετεύει. Δείτε το παρακάτω βιντεάκι να πάρετε μία ωραία γεύση.

Καλό σαββατοκύριακο, και φιλάκια πολλά!

Γεια!




Α, συγνώμη, που πάω χωρίς τραγουδάκι. Όχι ακριβώς τραγουδάκι, αλλά μία σύνθεση με σχετικό τίτλο. Απολαύστε το Escape, του Craig Armstrong, με συνοδεία σκηνών από το Matrix Reloaded. Άντε να δω παλικάρια μου πότε θα δραπετεύσουμε από την συλλογική ψευδαίσθηση που βιώνουμε ως κάτοικοι (ή ως ένοικοι θα πρεπε να πω;) αυτού του κράτους. Άντε να δω!

Goodbye summer...

Χαλάει ο καιρός και μου αρέσει. Βροχές, πυκνά σύννεφα, αέρας, χαμηλές θερμοκρασίες, ό,τι χρειάζεται ένα παιδί του χειμώνα για να αρχίσει και πάλι να αισθάνεται οικεία με το περιβάλλον του. Μήπως φταίει που γεννήθηκα χειμώνα; Δεν ξέρω, και ούτε με νοιάζει ιδιαίτερα. Απολαμβάνω αυτή τη σταδιακή αλλαγή. Την απόσυρση αυτού του εκτυφλωτικού και αδιάκριτου φωτός που πλημμυρίζει τα πάντα την εποχή του καλοκαιριού. Ποτέ δεν συμφιλιώθηκα με αυτές τις αλόγιστες ποσότητες φωτός και θερμότητας. Νιώθω ότι χάνεται το μέτρο και η ουσία. Όλα ισοπεδώνονται κάτω από αυτό το πέπλο.

Ο καιρός πλέον αποκτάει και πάλι μια πιο εκλεπτυσμένη προσωπικότητα. Διαλύεται αυτό το αποχαυνωμένο βλέμμα του καλοκαιριού. Αποκτάει και πάλι την σπιρτάδα του με μια παράλληλη σκοτεινιά που συνδυάζει μια οξυμμένη πνευματικότητα και θέληση για συντροφικότητα. Όλοι μας κάνουμε έναν μικρό προγραμματισμό στο μυαλό μας. Τι θα συνεχίσουμε, που αφήσαμε ανολοκλήρωτο, τι καινούριο θα αρχίσουμε που από καιρό επιθυμούσαμε. Η δημιουργικότητα μπαίνει δυναμικά στο παιχνίδι. Η βάση μας γίνεται και πάλι το σπίτι μας και οι άνθρωποι που θα μας συντροφεύσουν. Με τρελαίνουν οι αγκαλίτσες μπροστά στην τηλεόραση παρακολουθώντας μία ταινία και έξω να βρέχει ή να φυσάει μανιωδώς. Είναι τρέλα!!! Με αντίπαλο τις χαμηλές θερμοκρασίες, η ανθρώπινη θέρμη αποκτάει ουσία. Το να επιτευχθεί και να διατηρηθεί είναι ότι καλύτερο θα μπορούσαμε να επιθυμήσουμε.

Έτσι, όλοι μαζί, με μια λαλιά και μια φωνή ας υποδεχτούμε το φθινόπωρο :

Καλωσόρισες Φθινόπωρο!

Και για τέλος ένα τραγουδάκι αφιερωμένο στο καλοκαιράκι που πέρασε. "Δεν λέω υπήρχαν και καλές στιγμές"! Και όπως κάθε αντίο, οφείλει να είναι λίγο, ξέρετε τώρα, να, λίγο μελαγχολικό.

Καλή ακρόαση Παίδες!

Γεια!



The daylights - Goodbye Summer Bedroom

Say goodbye to Summer
She's leaving for a while
I said it's getting cold out
She barely forced a smile
Like little children always know
Sun goes down you better get home
I never noticed it was too late
Didnt want to leave didnt want to say
Goodbye summer, goodbye summer

I heard your favorite song today
the melody stuck in my head
and I remember you never needed words to explain
What we both knew we had
You remember, 100 million people fast asleep
Laying there thinking of you and me
I can feel December closing in
Why'd you have to leave? Why'd I have to say goodbye summer?
Goodbye summer

We'll always have that summer now
Feel it still sun on our skin
and when it fades have no regrets
I'll not forget, I'll not forget oh
Goodbye summer
laying there thinking about you and me
Goodbye summer
Why'd you have to go Why'd you have to leave
Goodbye Summer
Why'd you have to go I wanted you to stay
Goodbye Summer

I will always return...

Πέρασε καιρός τελικά. Ποτέ δεν είναι λίγος, αλλά και ποτέ δεν είναι πολύς. Η σχέση μας με τον χρόνο είναι κάτι περίεργο. Έτσι δεν είναι μικρά μου, δίποδα; Άλλοτε μας στοιχειώνει, άλλοτε μας γαληνεύει. Σε μια αιώνια μάχη απαλλαγής από την καταλυτική του επίδραση, όχι τόσο στο δέρμα και στα κόκκαλα, αλλά στην ψυχή μου, επιστρέφω πάλι εδώ, πιο ειλικρινής νομίζω. Σε ένα ιδιαίτερο σπιτικό, σε μια ιδιαίτερη γειτονιά που μάλλον μου έλειψε.

Η αποχή μου, δεν ήταν λόγω κάποιων ιδιαίτερων υποχρεώσεων. Χρόνος υπήρχε άπλετος. Απλά, η αντίδραση αυτή είναι μάλλον ενστικτώδης. Είναι μία ανάγκη να επιβεβαιώνω, ότι, το ο,τιδήποτε κάνω, το κάνω γιατί το έχω εγώ ανάγκη, και όχι για να ικανοποιήσω ματαιοδοξίες μου, που όπως όλοι γνωρίζετε, ξέρουν να τρυπώνουν και να φωλιάζουν σε οποιαδήποτε πράξη μας.

Έτσι, κάπως πιο ανάλαφρος, μέσα από αυτό το μικρό παράθυρό μου στον κόσμο, σας χαιρετώ μετά από τέσσερις μήνες περίπου και σας στέλνω μία γλυκιά καλημέρα. Με πιάσαν τα σιρόπια πάλι! Είμαι καλά, μάλλον αυτό θα φταίει. Και τα βλέπω όλα πιο φωτεινά, εξάλλου ακόμη καλοκαίρι έχουμε, και το φως δεν κάνει τσιγγουνιές.

Η αίσθηση της επιστροφής είναι μοναδικά σαγηνευτική. Όλοι μας, έχουμε τις ζωές μας, το διαδίκτυο δεν μπορεί να αναπληρώσει τα κενά μας στην "έξω" ζωή μας. Στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να αποτελέσει μία δημιουργική ασχολία, σαν ένα χόμπι, αλλά ποτέ δεν καταφέρνει να σου δώσει την ολοκληρωτική αίσθηση της πραγματικής ζωής, όσους ανθρώπους και αν γνωρίζεις, όσες απόψεις και φιλοφρονήσεις αν ανταλλάξεις.

Προσπαθώντας να κρατήσω ό,τι αληθινό υπάρχει από κάτι τέτοιο, μιας και 'γω προσπαθώ να βάλω κάτι από τον εαυτό μου σε αυτό, σας αφιερώνω το παρακάτω τραγουδάκι που ίσως και να ταιριάζει σε αυτό το post.

Η πορείας μας, ίσως είναι αδύνατο να έχει μία γραμμική πορεία. Πότε μπροστά, πότε πίσω, πότε πάνω, πότε κάτω. Όλα είναι μέσα σε αυτό το παιχνίδι. Έτσι και η επιστροφή σε κάτι που τελικά ανακαλύπτεις ότι σου αρέσει, σε κάτι από σένα, είναι πάντα καλοδεχούμενη. Ελπίζω να καλοδεχτείται, αυτό το μικρό postάκι.

Καλημέρα blogοκοινότητα!!!




Bryan Adams - I will always return
Album: Spirit: Stallion of the Cimarron

I hear the wind call your name
It calls me back home again
It sparks up the fire
A flame that still burns
Oh it's to you,
I'll always return

Yeah!

I still feel your breath,
On my skin
I hear your voice deep within
The sound of my lover
A feelin so strong
Oh, it's to you i'll always belong

Now i know its true
Yeah!
My every road leads to you.
And in the hour of darkness darlin,
Your light gets me through.
I wanna swim in your river.
Be warmed by your sun.
Bathe in your waters.
Cause you are the one!

I can't stand the distance.
I can't dream alone.
I can't wait to see you,
Yes I'm on my way home.

I'm on my way.

OH!
I hear the wind,
Call your name.
The sound that leads me home again.
It sparks up the fire.
A flame that still burns.
OH!
Its to you,
I will always return.
Wanna swim in your river.
Be warmed by the sun.
Bathe in your waters.
Cause you are the one!

I can't stand the distance.
I can't dream alone.
I can't wait to see you,
Cause I'm on my way home.

OH!
Here the wind,
Call your name.
The sound that leads me home again.
It sparks up the fire.
A flame that still burns.
Yeah!
Im on my way!
I will always return.
Yes I will always return.
I've seen every sunset.
And with all that i've learned.
Oh!
It's to you
I will always,
Always,
Return.

Πριγκιπέσα

Τον ακολούθησα. Κι αυτή είναι μία μικρή μου ομολογία, χαρισμένη από μένα για σας. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έκανα κάτι τέτοιο. Απολαμβάνοντας την περιπλάνηση στους δρόμους της πόλης, παρατηρώ τα βλέμματά τους, ακούω τις αναπνοές τους. Τρέφομαι από τη ζωή τους. Είναι συνήθως όλοι τόσο βιαστικοί που δεν υποψιάζονται ότι κίνησαν το ενδιαφέρον σε κάποιον, και αυτός τους ακολουθεί σαν να προσπαθεί να λύσει κάποιο μυστήριο. Έτσι με τόση απλότητα και τόση λαιμαργία.

Αγαπημένο μέρος είναι το λιμάνι. Είναι ένα πολύ καλό πεδίο παρατήρησης. Στέκια για όλες τις ηλικίες και όλα τα γούστα. Είχε ήδη βραδιάσει, τα μαγαζιά γεμάτα, κόσμος να μιλάει, κόσμος να γελάει, ένα αδιάβλητο μουρμουρητό, σαν σιγόντα ψαλμωδίας. Το φεγγάρι είχε τις τιμητικές του. Φωτεινό, ολόκληρο, περήφανο, σαν μία φωτεινή έξοδο μέσα στη νύχτα. Πέρασε αρκετή ώρα που τίποτα δεν μου είχε κινήσει την περιέργεια. Τα συνηθισμένα μοτίβα ενός σαββατόβραδου. Κατευθύνθηκα προς τα ρεμπετάδικα. Μαζωμένα όλα μαζί, το ένα δίπλα στο άλλο, μέσα σε στενά που τα έντυναν με μία γραφικότητα εποχής. Αυτό το ταξίδι σε μία άλλη εποχή με καθήλωνε. Ο κόσμος έπερνε μία άλλη όψη μέσα σε αυτά τα στενά. Και μία ιδιαίτερη όψη μου τράβηξε την προσοχή. Μόνος του, ντυμένος στα μαύρα, με βήματα βαριά, που δεν βιάζονταν, προχωρούσε σταθερά. Δεν τον ένοιαζε που πήγαινε, δεν ανυπομονούσε να φτάσει. Λεπτά χαρακτηριστικά, ψηλός, γύρω στα 50, προσπερνούσε τους περαστικούς σχεδόν αδιάφορος. Δεν μπόρεσα να αντισταθώ και τον ακολούθησα.

Μετά από λίγη ώρα, έφτασε σε ένα ρεμπετάδικο, που η μουσική ακουγόταν μέχρι έξω στο δρόμο. Μπήκε μέσα. Πλησίασα και εγώ. Ο πορτιέρης με κοίταξε περίεργα, σαν να κατάλαβε ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί μου, αλλά μάλλον συνηθισμένος στα περίεργα της νύχτας μου άνοιξε την πόρτα και ψυχρά μου είπε «Περάστε. Καλή διασκέδαση.»

Προχώρησα στο κουτουκάκι, χαμηλοτάβανο, με ρεμπέτικο ντεκόρ, προσπέρασα κάποιους πελάτες χωρίς να τους κοιτάξω και πήγα κι έκατσα σ’ ένα μικρό μπαρ. Εκεί καθόταν, μαζί με κάποιους άλλους, και ο στόχος μου. Οι παρέες στα τραπέζια, και οι μόνοι στο μπαρ. Μία διάκριση που μάλλον την απολάμβανα. Οι ανένταχτοι έχουν μία θέση στο μπαρ, πάντα πιο ψηλά από τους τραπεζομένους.

Δείχνοντας αδιάφορος και ότι τάχα απολαμβάνω το πρόγραμμα, προσπαθούσα πολύ σκληρά παρατηρώ κάθε κίνηση, κάθε λέξη, κάθε νεύμα της βραδινής μου λείας. Παρατήρησα μία μεγάλη οικειότητα με τον μπαρμαν, τον ήξερε με τον μικρό του όνομα και του μιλούσε στον ενικό. Το όνομά του ήταν ‘Αγγελος. Ο μπαρμαν τον ρώτησε : «κύριε Άγγελε, το συνηθισμένο;», και ο κύριος Άγγελος απάντησε : «Το συνηθισμένο, και κάντα δύο. Ας κερδίσω τον χαμένο χρόνο». Το συνηθισμένο ήταν ουίσκι διπλό μ’ ένα παγάκι. Δεν πρόλαβα να δω πότε ήπιε τα πρώτα δύο. Παράγγειλε άλλα δύο. Άκουσα τον μπάρμαν, τον Στελάκη, να του λέει : «Δεν είσαι καλά, κύριε Άγγελε. Βάσανα;», και ο Άγγελος του απαντάει « Καλύτερα από ποτέ. Άιντε, στην υγειά σου!»

Αυτό συνεχίστηκε για τις επόμενες δύο ώρες. Ήξερα ότι τα πράγματα δεν θα εξελιχθούν καλά. Ο κύριος Άγγελος μετά από δύο μπουκάλια ουίσκι, είχε στο βλέμμα του μία αδιαπέραστη ομίχλη, που δεν άφηνε να φανερωθούν οι προθέσεις του. Παρήγγειλε, ένα ολόκληρο μπουκάλι ουίσκι. Είδα τον μπαρμαν να δυσανασχετεί. Του δίνει ένα μπουκάλι, και του βγάζει ένα καινούριο ποτήρι με ένα δοχείο πάγο. «Δεν τα χρειάζομαι αυτά», λέει ο κύριος Άγγελος και κάνει πέρα το ποτήρι και τον πάγο. Βλέπει τον μπάρμαν που προσθέτει την αξία του μπουκαλιού στο τεφτέρι που είχε σημειώσει και όλα τα υπόλοιπα τα ποτά για να μην χάσει τον λογαριασμό, και του λέει με κυνικό ύφος « Τζάμπα κρατάς λογαριασμό. Είναι δώρο άδωρο. Πώς να σου το πω, ρε Στελάκη, δεν μπορώ πια να είμαι ο «τζάμπα σωστός» με το στανιό. Κατάλαβες ρε, τι με κοιτάς έτσι σαν χάνος. Βαρέθηκα!». «Μα κύριε Άγγελε, τι λές; Ποιος θα τα πληρώσει όλα αυτά. Εσύ πάντα ήσουν σωστός με τους λογαριασμούς σου. Τώρα αποφάσισες ν’ αλλάξεις χαρακτήρα; Ελά τώρα, πες μου ότι αστιεύεσαι. Δεν θέλω μπερδέματα». Ο Στελάκης με ανήσυχο βλέμμα προσπαθεί να εντοπίσει το αφεντικό του μαγαζιού, χωρίς να καταλάβει τίποτα ο κύριος Άγγελος. «Έλα στην υγειά σου», φωνάζει ο κύριος Άγγελος και πίνει από το μπουκάλι. « Στελάκη μια ζωή άλλα θέλω κι άλλα κάνω, όμως μέσα μου αγόρι μου…(γελάει) Απίστευτος ο κόσμος, άκουσες, απίστευτος κι ο χαρακτήρας μας! Τόσα χρόνια με λάθη στραβά και πάθη που μ’ έβγαλαν σωστό, δεν έδωσα δικαίωμα, σε κανέναν, τόσα χρόνια κι έφτασα ως εδώ. Τώρα όμως θα συμμορφωθώ! Δεν θα είμαι πια σωστός με το στανιό! Αϊντε στην υγειά μας!»

Ο κύριος Άγγελος δεν είχε καταλάβει πάνω στο παραλήρημά του ότι ο μπαρμαν είχε ειδοποιήσει τους μπράβους του μαγαζιού. Περίμεναν από πίσω του. Ο Στελάκης τον προειδοποιεί «κύριε Άγγελε, τελευταία προειδοποίηση, θα πληρώσετε ή θα με αναγκάσετε να σας πετάξω έξω;» «Τι λες ρε Στελάκη; Έξω φυσάει αέρας, καλά δεν είμαστε εδώ; Κοίτα κι αυτούς που χορεύουν γύρω μας. Καλά δεν περνάμε;» «κύριε Άγγελε, δεν αστειεύομαι, δεν έχω άλλη επιλογή», «κάνε το καθήκον σου μικρέ. Κι εσύ άλλα θες κι άλλα κάνεις, να θυμάσαι όμως πως τζάμπα κρατάς λογαριασμό στους καϋμούς του καθενός. Κάνε το καθήκον σου λοιπόν, τι με κοιτάς;» «Πάρτε τον»

Τον αρπάζουν δύο μπράβοι και τον σέρνουν έξω από το μαγαζί. Τον πετάνε με δύναμη στο πεζοδρόμιο. Σωριάζετε κάτω. Οι δύο μπράβοι τον βαράνε μερικές κλωτσιές και του λένε «Μην σε ξαναδούμε, κατάλαβες!».

Είχα βγει και εγώ από το μαγαζί, αλλά δεν βρήκα το κουράγιο να τον προστατέψω από τους μπράβους. Ευτυχώς δεν τον σακάτεψαν πολύ. Όταν μπήκαν λοιπόν πάλι οι μπράβοι στο μαγαζί, πλησίασα τον κύριο Άγγελο για να τον βοηθήσω. «Είστε καλά; Απίστευτος ο κόσμος. Κι όλα αυτά για λίγο ουίσκι. Ελάτε να σας βοηθήσω να σηκωθείτε.» «(ο κ. Άγγελος γελάει, τραβάει από κάτω του το μπουκάλι με το ουίσκι και πίνει) Παράτα μες, φιλέσπλαχνε! Πήγαινε να βοηθήσεις τη δικιά σου ζωή! Επιτέλους διωγμένος, ξημερώματα πεταμένος στο δρόμο. (γελάει πιο δυνατά)» . Πισωπάτησα και απομακρύνθηκα από κοντά του. Ο αχάριστος είπα από μέσα μου. Απομακρύνθηκα και κρύφτηκα στις σκιές του δρόμου. Δεν κατάφερα να πείσω τον εαυτό μου να φύγει. Εθισμένος από την παρουσία του, αποφάσισα να μείνω, σαν παράσιτο σε μια ξένη ζωή, να συνεχίζω να ρουφάω αίμα από την πληγή του. Τι θα κάνει τώρα, αναλογίστηκα. Τον είδα να σηκώνεται αργά από το πεζοδρόμιο, στηριζόμενος στο ένα χέρι, γιατί το άλλο δεν αποχωριζόταν το ουίσκι. Αφού κατάφερε να ορθοποδήσει άρχισε να προχωράει προς το λιμάνι, σαν υπνωτισμένος. Καθώς προχωρούσε τρεκλίζοντας, με βήματα αβέβαια, δίνοντας την εντύπωση ότι δεν θα καταφέρει να κάνει το επόμενο, φώναζε με όση δύναμη του είχε απομείνει «Ξημερώματα στο δρόμο και χάνω το μυαλό μου, μ’ ακούς πριγκιπέσα μου, χάνω το μυαλό μου». Έφτασε στο λιμάνι, το φεγγάρι έμοιαζε να αγγίζει τη θάλασσα. Έμεινε ακίνητος, σκούπισε το πρόσωπό του, σαν να διώχνει την ομίχλη από πάνω του, αφήνει το μπουκάλι με το ουίσκι να πέσει κάτω. Το ουίσκι σαν σπονδή κατρακυλάει προς τη θάλασσα. Ο κ. Άγγελος, σαν σφάγιο προς θυσία στο φεγγάρι, βαδίζει προς αυτό, χωρίς φόβο, με αβάσταχτη για μένα σιγουριά. Μένει στην άκρη του λιμανιού, λουσμένος από το φως του φεγγαριού, μονολογεί κάτι που το μόνο που κατάφερα να ακούσω ήταν «…πριγκιπέσα μου, το φως σου…». Χάθηκε ξαφνικά από μπροστά μου μέσα στον ήχο ενός παφλασμού. Δεν έκανα καμία προσπάθεια για να τον σταματήσω, ο κ. Άγγελος, είχε δίκιο, είχα άλλον να βοηθήσω. Έτσι απλά, «απίστευτος ο κόσμος κι ο χαρακτήρας μας». Βάδισα με σκυμμένο το κεφάλι μέχρι το σπίτι μου κι αφού έκλεισα τις κουρτίνες του δωματίου μου για να αποφύγω το φως του φεγγαριού, ξάπλωσα ανάσκελα στο κρεβάτι μου.

ΥΓ1. Αυτή είναι η απάντησή μου στην πρόσκληση Αυτής (She). Με παίδεψε ομολογουμένως, ελπίζω να μην μου φυλάει άλλο τέτοιο χουνέρι!

ΥΓ2. Παραδίδω την σκυτάλη σε Pauline μιας και τώρα που τέλειωσε το μεταπτυχιακό της έχει αρκετό χρόνο! Καλή τύχη μωβ φουσκάλα μου!
ΥΓ3. Κανονες:
1. Διαλέγεις όσα τραγούδια θέλεις από έναν
καλλιτέχνη, άντρα ή γυναίκα, έλληνα ή ξένο, οποιουδήποτε ρεπερτορίου.
2. Σκέφτεσαι μια μικρή ιστορία. 10-20 γραμμές είναι αρκετές, αλλά μέχρι όσο θες.
3. Εντάσσεις μες στην ιστορία σου στίχους από αυτά τα τραγούδια και τους
επισημαίνεις ώστε να καταλαβαίνουμε ποιοι είναι.
4. Αν μπορείς συνοδεύεις
την ανάρτησή σου με τους ανάλογους ήχους.
5. Καλείς κι άλλους να σου πουν τη
δικιά τους Μουσική Ιστοριούλα.
ΥΓ4. Από κάτω σας έχω το τραγουδάκι με τα στιχάκια.

Παίδες, ελπίζω να σας άρεσε η μουσική μου ιστοριούλα, αλλά κι αν δεν σας άρεσε, σας ανταμείβω για την υπομονή σας και τον κόπο σας να τη διαβάσετε. Απολαύστε τον Σωκράτη στην "Πριγκιπέσα", δώστε λίγη βάση στη φωνή του, στη μουσική και στους στίχους, και είμαι σίγουρος ότι θα βγείτε κερδισμένοι.

Λοιπόν, παίδες, καλή ακρόαση!

Γεια!





Πριγκιπέσα
(στίχοι - μουσική : Σωκράτης Μάλαμας)

Άλλα θέλω κι άλλα κάνω
πώς να σου το πω
έλεγα περνούν τα χρόνια
θα συμμορφωθώ.

Μα είναι δώρο άδωρο
ν' αλλάξεις χαρακτήρα
τζάμπα κρατάς λογαριασμό
τζάμπα σωστός με το στανιό.

Έξω φυσάει αέρας
κι όμως μέσα μου
μέσα σ' αυτό το σπίτι
πριγκιπέσα μου,
το φως σου και το φως
χορεύουν γύρω μας
απίστευτος ο κόσμος
κι ο χαρακτήρας μας.

Άλλα θέλω κι άλλα κάνω
κι έφτασα ως εδώ
λάθη στραβά και πάθη
μ' έβγαλαν σωστό.

Ξημερώματα στο δρόμο
ρίχνω πετονιά
πιάνω τον εαυτό μου
και χάνω το μυαλό μου.

Κάτι δεν μου στέκει...

Παίδες, πως τα περνάτε; Όλα καλά; Αυτήν την εντύπωση μου δίνετε πάντως. Και από την άλλη γιατί να μην είστε καλά. Τι γίνεται με την καθημερινότητά σας; Έχουμε καμία αλλαγή; Νιώθουμε να έχει αλλάξει τίποτα αυτές τις μέρες; Θα ήταν παράτολμο αν απαντούσα όχι; Δεν ξέρω. Απλώς έχω την αίσθηση ότι τι κι αν είναι Πάσχα, τι κι αν κάποιος σταυρώθηκε, τι κι αν κάποιος αναστήθηκε, τι κι αν κάποιοι τον κλαίγανε ενώ κάποιοι άλλοι τον σέρνανε ως λάβαρο για μία νέα θρησκεία, έναν νέο τρόπο ποδηγέτησης των μαζών, τι κι αν γίνανε τόσα πολλά τις παλιές εκείνες μέρες, ο μόνος αντίκτυπος σήμερα είναι η αυξημένη κίνηση της αγοράς κυρίως σε συγκεκριμένα είδη, αλλά και γενικότερα.
Γιατί έχω την αίσθηση ότι πλέον τίποτα από όλα αυτά δεν μας αγγίζουν; Έχουμε απαρνηθεί τη ορθόδοξη πίστη μας, την έχουμε τροποιήσει ώστε να μας πηγαίνει ασορτί; Τι γίνεται; Ή μήπως με μία λανθάνουσα ενοχή, που δεν μπορεί να μετατραπεί σε εκφρασμένη θέση, απέχουμε από όλη την ουσία της θρησκείας και της παράδοσης, αισθανόμενοι ότι δεν μας εξυπηρετεί σε τίποτα; Έχουμε απεκδυηθεί της πνευματικότητάς μας, ή μήπως η μείωση ισχύος και επιβολής της θρησκείας στην ζωή μας, έχει οδηγήσει στην ατροφία των ενοχών που με τόση μαεστρία δημιουργούν όλες οι θρησκείες;
Δεν μου αρέσουν τα έτσι και γιουβέτσι, ούτε τα ίσως και τα μήπως και πάει λέγοντας. Δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους να περνάνε έξω από την εκκλησία και να κάνουν δειλά, και με μία μάλλον υποκριτική ενοχή στο βλέμμα τους, το σταυρό τους, και να πηγαίνουν παρακάτω να παραγγείλουν τον καφέ τους, χωρίς γάλα. Ή μπες στη ρημάδα την εκκλησία, ή αγνόησέ την εντελώς. Πάρε θέση, μισοδουλειές δεν οδηγούν πουθενά, και στο τέλος κανείς δεν μένει ευχαριστημένος. Δηλαδή κανείς δεν εξελίσσεται.
Το να απομακρυνθεί κάποιος από την εκκλησία και τη θρησκεία, δηλαδή από το συγκεκριμένο δόγμα το οποίο υπηρετεί η εκάστοτε θρησκεία, είναι πολύ φυσικό, αν δεχτούμε την αμφισβήτηση ως ίδιον της ελευθερίας του κάθε ανθρώπου. Το να διακρίνει όμως κάποιες αξίες και ιδανικά που εκφράζονται μέσα σε αυτήν την θρησκεία και να τις υιοθετήσει στη ζωή του, χωρίς την ανάγκη της θείας κοινωνίας και της εξομολόγησης, είναι κάτι διαφορετικό και μπορεί να γίνει.
Έχω την εντύπωση ότι ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού πληθυσμού, όντας διαπαιδαγωγημένο μέσα από ορθόδοξα χριστιανικά μοτίβα, παλεύει πλέον με κατάλοιπα ενοχικών συνδρόμων που τον αναγκάζουν σε γρήγορα και φοβισμένα σταυροκοπήματα, σε επισκέψεις των δύο λεπτών σε μια εκκλησία, ίσα ίσα να δώσει τον οβολό του και να ανάψει ένα κεράκι, σαν κάποια υποχρέωση, σαν κάποια συναλλαγή ή μάλλον δωροδοκία. Ή ακόμη σε αυξημένη κίνηση κεφαλαίου στις ελεημοσύνες τις συγκεκριμένες αυτές μέρες, ή σε παρακολούθηση του σίριαλ στη τηλεόραση με τη ζωή του Χριστού ως την διατήρηση μίας ελάχιστης επαφής με το Θεό, όπου θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε όταν θα αισθανθούμε πολύ αδύναμοι στο να επιβάλουμε την θέλησή μας στη ζωή. Κύριοι, αυτό ονομαζετε έλλειψη θάρρους. Γιατί το θάρρος θέλει αποδοχή των συνεπειών. Γιατί το θάρρος απαιτεί αυτογνωσία, αυτοέλεγχο και δύναμη.
Έτσι λοιπόν, θα ήθελα να βλέπω τις καμπάνες να χτυπούν πένθιμα αυτές τις μέρες και ο κόσμος έξω με ψηλά το κεφάλι, με το χαμόγελο στο στόμα να υπερασπίζεται τον τρόπο ζωής του. Να υπερασπίζεται την επιλογή του να μεταχειρίζεται το σώμα, το πνεύμα και την ψυχή του όπως θέλει. Γιατί είναι το μοναδικό του κτήμα. Δεν μπορώ να βλέπω πια αυτή τη μιζέρια αυτών των ημερών, αυτό το δήθεν πένθιμο, την αναβιώση μιας χαμένης ταπεινότητας, έτσι από το πουθενά. Η ανεξαρτητοποίηση από υπεράνθρωπες δυνάμεις, θέλει θάρρος έχοντας γνώση της φθαρτότητας της ύπαρξής μας. Και το θάρρος είναι χαρακτηριστικό ηρώων. Και οι ήρωες είναι η πιο εκλιπόμενη κατηγορία του ανθρώπινου είδους.
Το να σταθείς μόνος σε αυτό το σύμπαν, χωρίς την υποστήριξη καμίας θείας δύναμης, αποδεχόμενος του πρόσκαιρου της ύπαρξής σου, απαιτεί ανδρισμό στον τρόπο σκέψης και δράσης.
Έτσι για επιδόρπιο ένα τραγουδάκι, με επιθετικό ήχο, για να ξυπνήσει λίγο το μέσα μας.

Παίδες, καλή ακρόαση!

Γεια!

I Stand Alone - Godsmack

Now I've told you this once before
You can't control me
If you try to take me down you're gonna break
Now I feel your every nothing that you're doing for me
I'm picking you outta me
you run away
I stand alone
Inside
I stand alone
You're always hiding behind your so called goddess
So what you don't think that we can see your face
Resurrected back before the final fallen
I'll never rest until I can make my own way
I'm not afraid of fading
I stand alone
Feeling your sting down inside of me
I'm not dying for it
I stand alone
Everything that I believe is fading
I stand alone
Inside
I stand alone
And now its my time (now its my time)
It's my time to dream (my time to dream)
Dream of the sky (dream of the sky)
Make me believe that this place isn't plagued
By the poison in me
Help me decide if my fire will burn out
Before you can breathe
Breathe into me
I stand alone
Inside
I stand alone
Feeling your sting down inside of me
I'm not dying for it
I stand alone
Everything that I believe is fading
I stand alone
Inside
I stand alone
Inside
I stand alone
Inside
I stand alone
Inside

Ο ήλιος πλένει τ' όνειρο της γης

Ακούγοντας τραγούδια όπως το παρακάτω, νιώθω ότι αν και έχουν περάσει τα χρόνια, κι αν έχουν αλλάξει οι άνθρωποι, κι ολόκληρος ο κόσμος γύρω μας, κάτι ακόμα αγγίζει τα σωθικά μου. Αισθάνομαι την φωνή της Μελίνας, κάθε συλλαβή, κάθε πενιά του μπουζουκιού να δονείται κάπου μέσα μου, αόριστα και συγκεκριμένα. Δεν περιμένω να το αισθάνεται αυτό κανείς άλλος. Και δεν πιστεύω ότι μπορεί να το αισθανθεί κάποιος άλλος εκτός από κάποιον που έχει γεννηθεί και μεγαλώσει σε αυτόν τον τόπο. Γιατί δεν είναι μόνο οι λέξεις και το νόημά τους, ή η μουσική και οι ήχοι. Αυτά με μία καλή μετάφραση μπορεί να τα καταλάβει ο οποιοσδήποτε. Την μουσική μπορεί να την ακούσει οποιοσδήποτε και να καταλάβει την μελωδία. Πώς θα μπορούσε όμως κάποιος να τα αισθανθεί και να ριγήσει;

Δεν έχει νόημα μόνο να καταλάβεις τι λένε οι στίχοι και ότι η μελωδία είναι ελληνική. Πρέπει να είναι και κάτι άλλο. Κι αυτό είναι η θέση που έχουν πάρει αυτές οι λέξεις στη ζωή μας. Από τη μητέρα μας ακούμε το "σ' αγαπώ" και το νιώθουμε τι εννοεί, αν και μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε. Αργότερα, μπορεί να ακούσουμε το "love you", το πιο πιθανό μέσα από την τηλεόραση σε καμιά ταινία και απλά το καταλαβαίνουμε. Ποτέ δεν θα το αισθανθούμε. Έτυχε ποτέ κάποιος ξένος να σας πει αυτή τη μικρούλα φράση; Είμαι απόλυτα σίγουρος ότι δεν πρόκειται να νιώσατε το ελάχιστο.

Για τον ήχο του μπουζουκιού τι να πω; Η ιστορία του είναι η ιστορία μας. Η περιφρόνησή του στην αρχή και η αποδοχή του στη συνέχεια, έχει ταυτιστεί με σημαντικές κοινωνικές αλλαγές στον τόπο μας. Θυμάμαι να βλέπω τους ξένους να σηκώνονται και να χορεύουν συρτάκι ή καμιά στραβοχυμένη ζεμπεκιά όταν ακούσουν μπουζούκι. Πιστεύετε ότι θα μπορούσαν ποτέ να το νιώσουν; Τους βλέπεις να κινούνται σαν μαριονέτες. Ούτε τον εαυτό τους δεν μπορούν να πείσουν.

Και η φωνή της Μελίνας που σε παρασέρνει με τόσο περίσσιο πάθος. Μια φωνή που νιώθω ότι ακούγεται από μέσα μου. Η Μελίνα απλά, νιώθω ότι αγαπάει και όχι λόβς. Νιώθω ότι ζει με πάθος και όχι με πάσσιον. Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Η φωνή της, και όλη η φιγούρα της έχει ταυτιστεί με την ελληνίδα μητέρα μας, με τη γιαγιά μας, με τη γυναίκα μας. Μια εξιδανεικευμένη μορφή σαν να ξεπήδησε από κάποιον αρχαίο μύθο. Μια αρχετυπική πια μορφή που ορίζει και ορίζεται από αυτόν τον τόπο. Ό,τι και να πω αισθάνομαι ότι είναι τόσο λίγο για κάτι τόσο δυνατό.

Κατανοώ ότι λίγο πολύ έχουμε πέσει στη λούμπα της ξενολατρίας, του διαφορετικού, της περιφρόνησης του ντόπιου. Όπως αισθάνονται και τα παιδιά που μεγαλώνουν στην επαρχία. Θέλουν με την πρώτη ευκαιρία να φύγουν για τις μεγαλουπόλεις. Και πολλές φορές υιοθετούν μία περιφρονητική και απαξιωτική στάση απέναντι στον τόπο καταγωγής τους. Αφού κάνουν όμως όλα τον κύκλο τους, και πια δεν αισθάνονται ότι πρέπει να αποδείξουν τίποτα σε κανέναν και προπαντώς στον εαυτό τους, γυρίζουν πίσω.

Ίσως να είμαστε ο πιο νοσταλγικός λαός σε αυτόν τον πλανήτη. Δεν το ξέρουμε μέχρι που να αρχίσει να μη μας χωράει ο τόπος. Όλοι μας επιστρέφουμε στις παλιές γειτονιές, στα παλιά μας σχολεία, μυρίζουμε τον αέρα, όταν είμαστε πια ελεύθεροι από τις προκαταλήψεις μας και μπορούμε να αφεθούμε σε αυτό που αγγίζει την ψυχή μας. Το ίδιο γίνεται και με τη μουσική. Ίσως να είναι παρατραβηγμένο αυτό που θα πω, αλλά έχω την πεποίθηση ότι αν κάποιος απαρνηθεί εντελώς την ελληνική μουσική, απαρνείται πολλά πράγματα από τον εαυτό του.

Θέλω να καθήσετε και να ακούσετε κάθε λέξη, και κάθε πενιά. Νιώστε τον ήχο των λέξεων από το στόμα της Μελίνας, σκεφτείτε πότε μπορεί να ακούσατε για πρώτη φορά αυτές τις λέξεις. Αφήστε για λίγο την μουσική σας ξενιτιά. Γυρίστε στο χώμα που πρωτοπατήσατε. Είμαι σίγουρος ότι θα βρεθείτε σε μια ηλιόλουστη παραλία με ελαφρύ αεράκι, και το κύμα να βρέχει τα πόδια σας. Αναπνεύστε ελεύθερα... αφήστε τον ήλιο να πλύνει τα όνειρά σας. Θέλω να σας φανταστώ με λίγη αλμύρα στα χείλη. Κι αυτό είναι ότι μας χάρισε ποτέ αυτός ο τόπος, αυτό είναι ότι μας χάρισε η μουσική που ένιωσε αυτόν τον τόπο και τους ανθρώπους της.

Παίδες, καλή ακρόαση!

Γεια!

ΥΓ: Για καλύτερο άκουσμα, χωρίς μικροδιακοπές, σας προτείνω να σταματάτε την εναλλαγή των φωτογραφιών στη δεξιά στήλη.

Δουλειά δεν είχαμε...

Εδώ είμαστε κυρία μου, ναι σε σένα μιλάω "kleine wolke", που μας παιδεύεις βραδιάτικα!

Αλλά το πήρα απόφαση, δεν πρόκειται να αφήσω το λογικό να πάρει μέρος κι όπου βγει! Ελπίζω καταρχάς να μην τρομάξω εγώ με τις απαντήσεις μου, και μετά εσείς φυσικά.

Όπως καταλάβατε αγαπητοί μου αναγνώστες, ανταποκρίνομαι σε ένα υπερρεαλιστικό μπλογκοπαίχνιδο, και ο θεός βοηθός!

ACTION

1 : Γιατί κλαίς; Για να ποτίσω το δέντρο στην αυλή μου. Μέχρι εδώ καλά!

2: Γιατί δεν κλαίς ; Επειδή ίδρωσα πολύ.

3: Που είναι ο βάλτος; Να σου πω που είναι ο "βγάλτος";

4: Ποιος και που είναι ο δεσμοφύλακας; Τι βίτσια είναι αυτά με τους δεσμοφύλακες; Για πες, για πες.

5: Που συναντάς μία εντελώς δική σου άβυσσο; Αμαλίας 71 και Παρασκευοπούλου γωνία. Για τσέκαρέ το μην τυχόν την συναντήσεις και εσύ. Γιατί μου 'χει πει ότι δεν γυρνάει να κοιτάξει άλλον άντρα.

6: Περιφρονείς κάτι; Το ύφος σου αυτή τη στιγμή!

7: Θα ερωτευόσουν για πάντα; Ναι, μόνο και μόνο για να στη σπάσω!

8: Γιατί πουλιούνται τα "έργα τέχνης"; Για να ρωτάνε κάτι περίεργοι σαν και σένα!

9: Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά από την προηγούμενη ερώτηση; Τώρα σε πιάσαν οι ντροπές!

10 : Do you remember revolution; Η μαμά μου, μου είπε να μην μιλάω σε ξένους.

11 : Θα ανέβαινες σε ένα βουνό αν το επέβαλλε το ωροσκόπιό σου; Αν ήταν να γλιτώσω από σένα, σίγουρα!

12 : Θα σκότωνες τον παππού σου αν το τζάμι δεν έσπαγε απ' τον πάγο; Εσύ θα με ρωτούσες αν η μαλακία δεν πήγαινε σύννεφο;


13 : Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι; Όχι γιατί θα τσάπιζα στο δικό μου παρτέρι.

14 : Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί αν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε απ' το νόμο; Αν η συνισταμένη δύναμη του βάρους (βάρος πέτρας * συνημίτονο κλίσης του εδάφους) ήταν μεγαλύτερη της τριβής αδράνειας, τότε με μαθηματική ακρίβεια μπορώ να σου απαντήσω ότι θα κυλούσε. Απλή φυσική. Καλά μέχρι ποια τάξη έβγαλες; Με απογοητεύεις!

15 : Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε τα μεσάνυχτα από την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν πρόκειται να σας συλλάβουν; Όχι, γιατί έτσι δεν θα είχε σασπένς η ιστορία.

16 : Θα σκότωνες τον Μπους αν σου χάριζαν 10 λαχταριστά εκλέρ; Φίλε, μήπως με μαγνητοφωνείς;

17 : Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια αν έβλεπες μέσα τους τα αστέρια; Όχι, αλλά θα σου έδειχνα τα σαπισμένα μου αστέρια αν έβλεπα μέσα τους τα δόντια μου!

18 : Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος; Δεν κατάλαβα; Τους κασκαντέρ τι τους έχουμε;

CUT

Ελπίζω να το απολαύσατε όσο κι εγώ. Και επειδή δεν μπορώ να κλείσω χωρίς τραγουδάκι, πάρτε μια παραγγελιά έτσι για καληνύχτα, σ' όλους εσάς που μοιράζεστε κάτι απ' την ψυχή σας μέσα από τα blogs.

Γιατί κανένα πλάσμα του θεού δεν ζει σε τέτοιο βάθος...

Παίδες καλή ακρόαση!

Γεια!

Το ποντίκι στον καθρέφτη...

Καλημέεερα Θεσσαλονίκη!

Πρέπει να 'χεις γίνει λούτσα! Ε; Ε; Ανοίξαν οι ουρανοί μακεδόνες μου, και δεν λέει να κλείσουν. Είδατε βρε; Αν ανοίξεις μια φορά, και νιώσεις τη χαρά, ξανακλείνεις; Σιγά μην ξανακλείσεις.

Αυτό που με στενοχωρεί πάντως με τόσο νερό να συνωστίζεται στο άρτιο αποχετευτικό δίκτυο αυτής της πόλης, είναι τη λαχτάρα που τρώνε τα καημένα τα ποντικάκια μου. Τι να κάνουν άραγε εκεί κάτω; Που να ξεμυτίσουν τα καημένα; Κάπου θα 'χουν κι αυτά κρυφτεί για να αποφύγουν το χείμαρρο που θέλει να τους παρασύρει. Μήπως μας φέρνει γνώριμες καταστάσεις αυτό στο νου; Όχι, όχι, όχι! Ελάτε τώρα δεν θέλω να σας προβληματίζω. Απολαύστε τη βροχούλα, και κρυφτείτε κάπου μην μου μουσκέψετε! Αφήστε τον χείμαρρο να περάσει.

Και μιας και το 'χω συνήθειο, ένα τραγουδάκι, για παρέα, αυτή τη βροχερή μέρα, μπας και σας πείσω να ξετρυπώσετε το ποντίκι στον καθρέφτη σας, έτσι ρε παιδί μου, για να μουσκέψει λίγο το κοκκαλάκι σας! Καταβάθος το ποτάμι θέλει τσαμπουκά!

Τσαααμπουκάααα!

Ποντικάκια μου, καλή ακρόαση!

Γεια!



Η σιωπή αναρριχάται
Το ποντίκι που βρυχάται
μένει μόνο του
Και κοιτάει τον εαυτό του
Για τυρί τ’αφεντικό του
Τρώει τον χρόνο του

Κι απ’ του έρωτα την τρύπα
Βγαίνει κάθε βράδυ σκνίπα
Κι αφουγκράζεται
Τη βουή του κόσμου τούτου
Το ποιόν του διπλανού του
Και κουράζεται

Αχ ποντίκι μου καημένο
Μοναχό παρατημένο
Δείγμα σπάνιο
Του πολιτισμού του τέως
Έρχεσαι εβδομαδιαίως
Σα ζιζάνιο

Και μου λες να σ’αγαπήσω
Πού να πάω και τι να αφήσω
πόσα άραγε
Σα κι εσένα ποντικάκια
Μες στου κόσμου τα σοκάκια
Ποια πενιά
Μες στη τόση μοναξιά
Θα τους τη βάραγε

Μίκυ Μίκυ
Στα κομπιούτερ είμαι φρίκη
Έλα τώρα για τη νίκη
Κλασικέ μου ντεμοντέ

-Μάου μάου
Σας μιλά ο Μίκυ Μάου
ο γατόπαρδος ζημιάου
Δεν θα πάψει να λυσσά
Φιλαράκι
Με μια στάλα ουισκάκι
Τα ποντίκια σαν κι εμένα
Τα κουμπιούτερ τα μασά

Η σιωπή αναρριχάται
Και ο άνθρωπος φοβάται
Την αγάπη του
Μπλέκει τα σωστά με σάπια
Πεντοχίλιαρα και χάπια
Στο ντουλάπι του

Κι όταν ακουστεί το νιάου
Οι γενιές ξεκατινιάου
Κι αγοράζονται
Τα καλύτερά μας χρόνια
Με τα ρέστα από τα ψώνια
Και γενιές του Μίκι Μάους
Λογαριάζονται

Η σιωπή αναρριχάται
Και ο άνθρωπος φοβάται
Το ποντίκι του
Το ποντίκι το δικό του
Τον κακό τον εαυτό του
Το μανίκι του

Κι ό,τι και να πεις με μάους
Στα σχοινιά σαν Μίκι μάους
Στο περίπτερο
Της καρδιάς μας το ταξίδι
Να το σώσουμε στη μνήμη
Τσαμπουκά
Τσαμπουκά για το καλύτερο

Τίποτα δεν συγκρίνεται μαζί σου

Αφιερώνω το παρακάτω τραγούδι, στους ανθρώπους που είχαμε πλάι μας και έχουν πια φύγει μακριά μας. Αφιερώνω αυτό το τραγούδι σε σένα που σου άρεσε να μου τραγουδάς ψιθυριστά στο αυτί κάθε πρωί... Σε σένα που μου έκανες τα πρωϊνά μου τόσο δύσκολα.

Τώρα οι αναμνήσεις είναι ένα ασήκωτο φορτίο. Θυμάμαι τα γέλια μας, και χαμογελάω, θυμάμαι τα χέρια σου και νιώθω ένα άγγιγμα στα μαλλιά μου, θυμάμαι την αγκαλιά σου και κουρνιάζω στο κρεβάτι μου σφίγγοντας το μαξιλάρι μου. Πώς μπορεί τόση ευτυχία να γίνει τόσο αβάσταχτη; Πώς μπορεί ό,τι καλύτερο ζήσαμε να γίνει μια βαθιά πληγή;

Ζωή δεν θα σε μάθω ποτέ!

Όπου κι αν είσαι, είτε με θυμάσαι, είτε μ' έχεις ολότελα ξεχάσει, "you better try to have fun/ no matter what you do".
Πήρα μια απόφαση. Δεν θα αρνηθώ ποτέ ό,τι αληθινό έζησα, όσο κι αν πονάει.

Παίδες, καλή ακρόαση!




SINEAD O'CONNOR
Nothing compares to you

It's been seven hours and fifteen days
Since u took your love away
I go out every night and sleep all day
Since u took your love away
Since u been gone I can do whatever I want
I can see whomever I choose
I can eat my dinner in a fancy restaurant
But nothing
I said nothing can take away these blues
`Cause nothing compares
Nothing compares 2 u
It's been so lonely without u here
Like a bird without a song
Nothing can stop these lonely tears from falling
Tell me baby where did I go wrong
I could put my arms around every boy I see
But they'd only remind me of you
I went to the doctor n'guess what he told me
Guess what he told me
He said girl u better try to have fun
No matter what u do
But he's a fool
`Cause nothing compares
Nothing compares 2 u
All the flowers that u planted, mama
In the back yard
All died when u went away
I know that living with u baby was sometimes hard
But I'm willing to give it another try
Nothing compares
Nothing compares 2 u
Nothing compares
Nothing compares 2 u
Nothing compares
Nothing compares 2 u

Και 'συ Ελένη και κάθε Ελένη...

Απέναντι από όλους αυτούς που αρέσκονται να καπηλεύονται με την πρώτη ευκαρία εθνικές κατακτήσεις, όπου μία από αυτές γιορτάζουμε και την αυριανή μέρα, επέλεξα το παρακάτω τραγουδάκι, απλώς για να τους θυμίσω ότι πλέον όλοι μας γνωρίζουμε τι κρύβετε πίσω από αυτά τα παραπετάσματα αξιών : "αγωνιστικότητας", "ελευθερίας", "αυτοθυσίας" και όποιον πάρει ο Χάρος. Για να τους θυμίσω ότι όλοι πλέον μπορούμε να αναγνωρίζουμε την υποκρισία πίσω από σκούρα κοστούμια με ασορτί γραβάτες.

Κλείνοντας, θα 'θελα να προτείνω σε όλους εσάς που θα το γιορτάσετε αύριο, με οποιονδήποτε τρόπο, να προσπαθήσετε να εκπλήξετε τον εαυτό σας και να επιλέξετε έναν διαφορετικό τρόπο, πιο προσωπικό και πιο ουσιαστικό για να αποτίσετε φόρο τιμής σε ό,τι θεωρεί ο καθένας χρέος του. Πέρα από ανούσιες πλέον μαζώξεις κατά μήκος δρόμων, με χωρισμένο τον κόσμο σε "επισήμους" και ανεπισήμους, κάντε κάτι που να το αισθάνεστε και να το εννοείτε.

Λοιπόν παίδες, καλή ακρόαση!

Φωτιά κι Ανάσταση...

Πόσες φορές τις είδα και ακόμη δεν τις χόρτασα. Θαρρείς και έχεις να κάνεις με κάτι μαγικό, κάτι τόσο ανάλαφρο και ταυτόχρονα τόσο βαρύ που σε φέρνει σ' αμηχανία. Σαν ιέρειες των ψυχών μας, η Γαλάνη και η αγαπημένη μου Τσανακλίδου, μας χαρίζουν τόσο απλόχερα κάτι τόσο μοναδικό! Δεν ξέρω αν θα έχει και τις ίδιες επιπτώσεις σε κάποιους από εσάς, αλλά εμένα με κάνει να χαμογελάω με μία ασυγκράτητη αισιοδοξία! Και αυτό είναι κάτι που μας λείπει τόσο πολύ. Τριγυρνάω στους δρόμους της πόλης μου και το βλέπω, τριγυρνάω στους δρόμους του διαδικτύου και το βλέπω, κι ειδικά στο τελευταίο, περισσότερο εκφρασμένο.
Αυτό που θέλησα σήμερα μ' αυτό το post μου είναι να δώσω ένα μήνυμα αιδιοδοξίας σε όλα τα παιδιά, μικρά και μεγάλα που αισθάνονται την καθημερινότητα να τους συνθλίβει και να μην τους αφήνει περιθώρια να ανασάνουν. Πάρτε λοιπόν την ενέργεια που μας δίνουν αυτές οι δυο ψυχές, πάρτε την και κάντε την φωνή που βγαίνει από τα στήθια σας και ξορκίζει κάθε θλίψη! Τραγουδήστε, γιατί ζείτε! Η ζωή θέλει και λίγη περιφρόνηση! Περιφρονήστε λοιπόν τα χρόνια, περιφρονήστε τις χαμένες αγάπες, τα χαμένα όνειρα και γελάστε γαμώτο! Φωτιά κι ανάσταση, καλή παράσταση, αυτό το τραγούδι μας φέρνει απόψε εδώ!
Παίδες, καλή ακρόαση!

Να 'μαι και γω!

Καιρό τώρα ακούω για τους blogger. Καιρό τώρα διαβάζω τους blogger. Μετά λοιπόν από αρκετή σκέψη αποφάσισα να εκτεθώ και 'γω. Αυτό είναι το πρώτο βήμα μου για την ένταξή μου στην κοινότητα των bloggers.
Αφιερώνω λοιπόν σε όλους τους bloggers της Ελλάδας το παρακάτω τραγουδάκι, που είμαι σίγουρος ότι πολλοί από σας ήδη το έχετε κατατάξει στα αγαπημένα σας. Καλή ακρόαση blogoκοινότητα!