Ένα όμορφο βιντεοκλιπάκι, που από την πρώτη στιγμή αγκιστρώθηκα πάνω του. Το είδα τρεις-τεσσερις φορές απανωτές. Διάφορες σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου. Αν και στην αρχή με μελαγχόλησε λίγο, στην τρίτη φορά που το είδα, στην τελευταία σκηνή με τα χρυσόψαρα στη γυάλα, έσκασε ένα αυθόρμητο χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Μετά από αυτό μπορώ να κοιμηθώ πιο ανάλαφρος.
Δεν ξέρω τι επίδραση θα έχει εσάς. Το αναρτώ με την πρόθεση να σκάσει ένα χαμόγελο σε όσα μελαγχολικά προσωπάκια με διαβάζουν και να κοιμηθούν πιο ανάλαφρα.
Θα το πετύχω άραγε;
Καλή ακρόαση παίδες!
Γεια!
Iron and Wine - Naked as we came
She says "wake up, it's no use pretending"
I'll keep stealing, breathing her.
Birds are leaving over autumn's ending
One of us will die inside these arms
Eyes wide open, naked as we came
One will spread our ashes 'round the yard
She says "If I leave before you, darling
Don't you waste me in the ground"
I lay smiling like our sleeping children
One of us will die inside these arms
Eyes wide open, naked as we came
One will spread our ashes round the yard
Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2008
Σάββατο 4 Οκτωβρίου 2008
Έτσι εξηγούνται όλα...
Πόσοι άραγε θα φύγουν και φέτος; Πόσοι ήδη έφυγαν, και πόσοι προγραμματίζουν να φύγουν; Που τους βάζεις και αυτούς που δεν θα αντέξουν άλλο, θα σιχτιρίσουν τους πάντες και θα την κάνουν; Τα τελευταία χρόνια όλοι αυτοί, λένε ότι ανέρχονται στους 500.000. Δεν είναι και πολλοί έτσι δεν είναι; Μπρος στα 10 εκατομμύρια, τι να σου κάνει μισό εκαταμμυριάκι; Η ελληνική κοινότητα, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Τα άξια μέλη της, συνεχιστές ενός ένδοξου παρελθόντος, φέροντες ένα σπάνιο γονιδίωμα που τους κάνει να ξεχωρίζουν και να διαπρέπουν σε ο,τιδήποτε καταπιάνονται, δεν πτοούνται από μία τέτοιου είδους διαρροή. Έτσι δεν είναι Ελληνάρες μου!!!
Τι γίνεται ρε παιδί μου; Αναρωτιέμαι, αν αυτό το νούμερο ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Και σκέφτομαι, ως ένας μέσος νους, ότι αυτό το γεγονός εξηγεί πολλά πράγματα. Εξηγεί μια καθημερινότητα δυσκοίλια και ασθμαίνουσα που έχει βρωμίσει τον τόπο από την σαπίλα της. Εξηγεί το πως κατάντησα να γίνω μπαλάκι ανάμεσα στον Κωστάκη και τον Γιωργάκη. Έρμαιο δημοσκοπήσεων, σαν χάνος να χάνομαι ανάμεσα στα 2.2%, 1.8%, 0.2%, 0.1%. Μα ποιος άλλος πολίτης άλλης χώρας βιώνει τέτοιες κοσμοϊστορικές αλλαγές. Εξηγεί όλη τη λιμαδούρα του δημοσίου που έχει το θράσος να σε κοιτάει και με υφάκι αν τους υπενθυμίσεις ότι οφείλουν να σε εξυπηρετήσουν. Εξηγεί το μαύρο μας το χάλι με λίγα λόγια.
Αν ό,τι καλύτερο έχουμε δραπετεύει άρων-άρων από αυτή την καλύβα, και μέσα παραμένει η ανημποριά και τα εδραιωμένα συμφέροντα, ε, τι άλλο χρειάζεται για να κατανοήσεις την κατάντια σου;
Εξάγουμε καθημερινά την ελπίδα μας για ένα καλύτερο μέλλον, και βαυκαλιζόμαστε, με όλη αυτή τη λυματολάσπη που συσσωρεύουμε σ’ αυτή τη μιας πιθαμής γη, ένα καλύτερο αύριο. Αρχ#$%@!!! Και συγνώμη για την έκφραση. Δεν μπορώ, φόρτωσα, σαββατιάτικα. Σας αφήνω, ανοίγω παράθυρα, πατζούρια, βάζω δυνατά τη μουσική και πάω να ξεχαστώ με χάδια και φιλιά κάτω από ένα βαρύ ζεστό πάπλωμα. Μην πάει χαμένη τέτοια μέρα! Δεν θα κάτσω να σκάσω κιόλας!
Λοιπόν παίδες, όποιος μπορεί, δραπετεύει. Δείτε το παρακάτω βιντεάκι να πάρετε μία ωραία γεύση.
Καλό σαββατοκύριακο, και φιλάκια πολλά!
Γεια!
Α, συγνώμη, που πάω χωρίς τραγουδάκι. Όχι ακριβώς τραγουδάκι, αλλά μία σύνθεση με σχετικό τίτλο. Απολαύστε το Escape, του Craig Armstrong, με συνοδεία σκηνών από το Matrix Reloaded. Άντε να δω παλικάρια μου πότε θα δραπετεύσουμε από την συλλογική ψευδαίσθηση που βιώνουμε ως κάτοικοι (ή ως ένοικοι θα πρεπε να πω;) αυτού του κράτους. Άντε να δω!
Τι γίνεται ρε παιδί μου; Αναρωτιέμαι, αν αυτό το νούμερο ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Και σκέφτομαι, ως ένας μέσος νους, ότι αυτό το γεγονός εξηγεί πολλά πράγματα. Εξηγεί μια καθημερινότητα δυσκοίλια και ασθμαίνουσα που έχει βρωμίσει τον τόπο από την σαπίλα της. Εξηγεί το πως κατάντησα να γίνω μπαλάκι ανάμεσα στον Κωστάκη και τον Γιωργάκη. Έρμαιο δημοσκοπήσεων, σαν χάνος να χάνομαι ανάμεσα στα 2.2%, 1.8%, 0.2%, 0.1%. Μα ποιος άλλος πολίτης άλλης χώρας βιώνει τέτοιες κοσμοϊστορικές αλλαγές. Εξηγεί όλη τη λιμαδούρα του δημοσίου που έχει το θράσος να σε κοιτάει και με υφάκι αν τους υπενθυμίσεις ότι οφείλουν να σε εξυπηρετήσουν. Εξηγεί το μαύρο μας το χάλι με λίγα λόγια.
Αν ό,τι καλύτερο έχουμε δραπετεύει άρων-άρων από αυτή την καλύβα, και μέσα παραμένει η ανημποριά και τα εδραιωμένα συμφέροντα, ε, τι άλλο χρειάζεται για να κατανοήσεις την κατάντια σου;
Εξάγουμε καθημερινά την ελπίδα μας για ένα καλύτερο μέλλον, και βαυκαλιζόμαστε, με όλη αυτή τη λυματολάσπη που συσσωρεύουμε σ’ αυτή τη μιας πιθαμής γη, ένα καλύτερο αύριο. Αρχ#$%@!!! Και συγνώμη για την έκφραση. Δεν μπορώ, φόρτωσα, σαββατιάτικα. Σας αφήνω, ανοίγω παράθυρα, πατζούρια, βάζω δυνατά τη μουσική και πάω να ξεχαστώ με χάδια και φιλιά κάτω από ένα βαρύ ζεστό πάπλωμα. Μην πάει χαμένη τέτοια μέρα! Δεν θα κάτσω να σκάσω κιόλας!
Λοιπόν παίδες, όποιος μπορεί, δραπετεύει. Δείτε το παρακάτω βιντεάκι να πάρετε μία ωραία γεύση.
Καλό σαββατοκύριακο, και φιλάκια πολλά!
Γεια!
Α, συγνώμη, που πάω χωρίς τραγουδάκι. Όχι ακριβώς τραγουδάκι, αλλά μία σύνθεση με σχετικό τίτλο. Απολαύστε το Escape, του Craig Armstrong, με συνοδεία σκηνών από το Matrix Reloaded. Άντε να δω παλικάρια μου πότε θα δραπετεύσουμε από την συλλογική ψευδαίσθηση που βιώνουμε ως κάτοικοι (ή ως ένοικοι θα πρεπε να πω;) αυτού του κράτους. Άντε να δω!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
